Polska szkoła filmowa

Na przełomie lat 50-tych i 60-tych w polskim kinie rozwinął się zupełnie nowy kierunek tworzenia filmów. Charakteryzował się pewną fascynacją neorealizmem czyli przeciwstawieniem się faszyzmowi. W obrazach tego kierunku można była dostrzec odchodzenie od tworzenia realizmu socjalistycznego, który do tej pory była pewnym ukłonem w stronę Związku Radzieckiego. Reżyserzy zdawali sobie sprawę, że śmierć Józefa Stalina może dać im większą swobodę artystyczną. I wypróbowali to tworząc filmy o bohaterach II wojny światowej. Ten nowy kierunek w kinie polskim nazwano Polską Szkołą Filmową. To właśnie z nią związany był Andrzej Wajda, Jerzy Kawalerowicz, Kazimierz Kutz, a nawet Roman Polański, który w tym okresie częściej grał niż reżyserował. Okres, w którym powstała i tworzyła polska szkoła filmowa uznaje się za ten najwybitniejszy w polskim kinie. Na pewno dał początek niezwykłej odwadze w pokazywaniu trudnych tematów, które do śmierci Stalina były tematami tabu. Polskie kino zyskało pewne namiastki wolności w tworzeniu.